ตอนนั้นผมอายุ 24 ปีแล้ว ซึ่งเกินมา 3-4 ปีละ ถึงเวลาที่ผมต้องไปรายงานตัว เพื่อคัดเลือกทหารกับเค้าซะที ตอนแรกก็หวั่นๆ อยู่เหมือนกันว่า เค้าจะจับเป็นทหารเลยหรือเปล่า แต่พอไปติดต่อเค้าก็ให้เราคัดเลือกได้ตามปกติ แต่ปัญหาก็คือว่า ผมต้องไปคัดเลือกตามภูมิลำเนาของพ่อ ซึ่งผมก็ไม่รู้ว่าอยู่ที่ไหน เพราะตั้งแต่พ่อแม่แยกทางกัน ตอนนั้นผมก็ยังเด็ก แล้วก็ไม่เคยติดต่อกันอีกเลย

ผมออกมาอยู่ที่ลำปางได้ไม่กี่วัน แม่ก็พาผมมาอยู่ที่สิงห์บุรี แม่ผมมีครอบครัวใหม่ ก็เลยมาเปิดอู่ซ่อมรถที่นี่ ช่างที่มาทำงานก็เป็นญาติๆ กันนี่แหละครับ เพราะน้าผมเคยเปิดอู่ซ่อมรถที่ลำปางมาก่อน แต่ก็ปิดไปเพราะงานไม่ค่อยมี ผมก็พอทำสีรถเป็นนิดหน่อย เพราะเคยฝึกมาที่อู่เก่าตอนปิดเทอม ช่วงนั้นไปช่วยน้าทำเพราะว่างๆ ไม่มีอะไรทำ ตอนทำก็ไม่ได้คิดเรื่องค่าแรงอะไรหรอกครับ เค้าให้เท่าไหร่ก็เอา แต่พอส่งงานเสร็จ น้าบอกว่าเราขยัน เลยให้เงินผมมาเที่ยวเล่นสงกรานต์ก้อนนึง

5 ปี เดือน 8 กับอีก 21 วัน ที่อยู่ในนี้ ผมได้ลดโทษจาก 6 ปี 6 เดือน เนื่องจากเป็นนักโทษชั้นเยี่ยม ก็ไม่ได้เป็นคนดีอะไรขนาดนั้นหรอกครับ อาจจะมีทำผิดบ้าง แต่ก็ไม่หนักถึงกับโดนตัดชั้น ถึงเวลาแล้วครับที่ผมจะต้องเริ่มต้นนับ 1 ใหม่อีกครั้ง ผมตั้งใจว่าจะแบ่งเบาภาระแม่ให้ได้มากที่สุด และตั้งใจทำทุกอย่างที่ทำได้

ผมเป็นคนแข็งแรง เพราะออกกำลังกายทุกวัน ยิ่งเป็นหยุดหรือเสาร์-อาทิตย์ แล้วล่ะก็ เล่นตะกร้อทั้งวัน จนตัวดำไปหมด น้อยครั้งครับที่จะป่วย แต่พอเป็นทีก็เกือบอาทิตย์ เพราะข้างในนี้ค่อนข้างแออัด ถ้าป่วยแล้วจะหายยาก ยิ่งนอนยิ่งซม จนพี่ๆ ที่อยู่ด้วยกันต้องบังคับให้ลุกไปเตะตระกร้อถึงจะหาย สมกับที่เค้าบอกว่า "กีฬา คือ ยาวิเศษ" จริงๆ