ตั้งแต่เด็กผมเป็นคนที่ไม่ชอบขัดกระดาษทรายเลย แล้วเคยบอกกับตัวเองด้วยว่า จะไม่ทำงานที่ต้องขัดกระดาษทราย แต่สุดท้ายแล้วก็หนีไม่พ้นอยู่ดี

ตอนแรกที่ผมมาฝึกงานกับเบิ้มก็ไม่ได้คิดอะไรมาก แต่พอทำมาได้สักพัก ผมเห็นช่างเก่าๆ ทำงานสบายมาก ถือพู่กันแต้มสีนิดๆ หน่อยๆ ได้วันละ 300-400 บาท ผมขัดไม้ฝุ่นเต็มหัวไปหมด ได้แค่วันละ 200 กว่าบาท เลยตั้งใจตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมาว่า สักวันผมต้องเป็นผู้รับเหมาให้ได้

ผมมีพื้นฐานจากการทำสีรถยนต์มาก่อน เลยทำให้เรียนรู้งานได้เร็ว และออกมาเรียบร้อยกว่าคนอื่น ผมเริ่มสนุกกับมันมากขึ้น เหมือนกับมันเป็นงานศิลปะ พยายามให้เรียบร้อยและสวยที่สุด จนหลังๆ ผมกับเบิ้มเหมือนเป็นคู่หูกัน เราทำงานเข้าขากันมาก ทั้งสนุกทั้งเร็ว แต่ความตั้งใจสุดท้ายของผมก็ยังเหมือนเดิม

ผมฝึกงานได้อยู่ประมาณ 2 ปี ก็ตัดสินใจออกมารับเหมาเอง แต่มันไม่ง่ายเลยสำหรับช่างมือใหม่ เพราะกว่าจะได้งานต้องมีคอนเน็คชั่นพอสมควร ผมติดต่อไปหาพี่ที่เคยร่วมงานหลายๆ คน แต่ก็ไม่ใช่จะได้งานทันที ถ้ารองานอยู่เฉยๆ เราอดตายแน่ๆ เลยตัดสินใจไปเป็นเด็กเสริฟครับ