มาพูดถึงเรื่องห้องน้ำกันสักหน่อยดีกว่า ทุกคนที่เข้ามาใหม่จะต้องมาอยู่ห้องแรกรับก่อน (ถ้าโทษไม่หนัก) ก็จะมีการอบรมการอยู่การกิน แจกผ้าห่มแล้วหาที่นอนให้ ผมยังจำความรู้สึกตอนเข้าไปแรกๆ ได้ดี มึนๆ งงๆ ทำอะไรไม่ถูก ถุงเสื้อผ้าที่เอาติดมาด้วย ก็ไม่รู้เอาไปลืมไว้ไหน ที่นอนของผมคือช่องว่างระหว่างทางเดิน ปลายตีนใครสักคน ง่วงมากแต่ก็ยังนอนไม่ได้ ได้แต่นั่งโง่ๆ อยู่ตรงนั้นจนกว่าจะ 3 ทุ่ม

การโดนกักกันจะมีอยู่ 2 ห้อง ห้องใหญ่ก็คือห้องที่เรานอนปกติ ห้องนึงจะนอนได้ประมาณ 100 กว่าคน คนที่โดนกักกันจะไม่มีสิทธิ์ออกห้องเหมือนคนอื่น ส่วนห้องเล็กเราจะเรียกว่า "ห้องซอย" ซึ่งนอนได้ไม่เกิน 10 คน แถมยังมีห้องน้ำในตัวอีก บอกได้เลยว่าอึดอัดมาก ผมยังโชคดีที่โดนแค่กักกันห้องใหญ่ แต่หลังก็ยังระบมอยู่ หลังจากที่โดนนายทุบ นอนหงายมาไม่ได้หลายวัน

สิ่งที่หลายๆ คนสรรหาในนี้ก็คือ "ความเมา" เพราะมันสนุกและทำให้ลืมความทุกข์ไปได้ชั่วคราว ผมก็เคยมีโอกาสได้ลองกับเค้าเหมือนกัน ยาแก้ไอแบบเม็ด เป็นสิ่งที่หาง่ายที่สุดในนี้ และราคาไม่แพงด้วย บางคนได้มาจากเรือนบาล บางคนก็ฝากกองนอกซื้อมาให้ แต่ประเด็นหลักเวลาเมาต้องอย่าให้นายจับได้ หรือถ้าเกมมาก็ห้ามซัดทอดเด็ดขาด

ผมตัดสินใจเลิกสูบบุหรี่หลังจากที่เข้ามาได้ไม่นาน (หัดดูดมาตั้งแต่ ป.6 ประมาณ 7-8 ปี) เพราะบุหรี่ในนี้มีราคาแพงมาก สามารถใช้แทนเงินได้เลย แถมเวลาญาติเยี่ยมเราก็จะโดนปล้นไปส่วนนึง แล้วต้องแบ่งให้เพื่อนอีกส่วนนึง เหลือสูบเองจริงๆ ไม่กี่มวน ผมคิดว่ามันเปลืองโดยใช่เหตุ และสงสารญาติที่มาเยี่ยมด้วย

ไม่ว่าจะอยู่ข้างนอกหรือข้างใน ผมว่าทุกคนก็ต้องเจอเรื่องนี้ หลายคนโดนแฟนทิ้ง ทั้งๆ ที่ยังเข้ามาได้ไม่นาน สภาพของผมก็ไม่ได้ต่างกับคนอื่นสักเท่าไหร่นัก ช่วง 1-2 ปีแรก เค้ามาหาผมบ่อยมาก จนหลายๆ คนอิจฉา แต่พอเข้าปีที่ 3 เค้าก็มาน้อยลง จนสุดท้ายหายเงียบไปเลย ถามว่าเสียใจไหม?? 3 ปี ก็ทำให้ผมพอมีเวลาทำใจบ้าง เลยไม่ค่อยมีความรู้สึกนั้นเท่าไหร่ แต่ถ้าถามว่าคิดถึงไหม?? คงจะตอบว่า "ตลอดเวลา"

ผมต้องปรับตัวครั้งใหญ่ จากที่เคยเป็นคนขี้เกียจมาก ต้องมาทำอะไรเองทุกอย่าง งานหลักของผมเลยก็คือ ซักผ้า ตากผ้า จนถึงขั้นตอนสุดท้าย เก็บผ้าพับเข้าตู้ให้เรียบร้อย คนเก่า (ที่ติดมานาน) แนะนำว่า ถ้าติดหลายๆ ปีควรจะเข้าโรงงานดีกว่า จะมานั่งๆ นอนๆ หลบไปหลบมา ไม่มีประโยชน์ แถมจะทำให้คิดฟุ้งซ่านเปล่าๆ

ผมเรียนจบ ปวช. การตลาด จากพาณิชย์ลำปาง เป็นคนที่ชอบวิชาคอมพิวเตอร์มาก เพราะชอบเล่นเกมมาตั้งแต่เด็กๆ และคิดว่าจะเรียนต่อ ปวส. ทางด้านนี้ แต่แล้วฝันของผมก็ต้องหยุดแค่นั้น เมื่อแม่มาบอกว่า "พอก่อนนะลูก แม่ไม่มีเงินส่งเรียนแล้ว" อารมณ์แรกก็นึกว่าตัวเองจะเสียใจแบบในหนังไทย แต่ก็เปล่าเลย ผมกลับรู้สึกเฉยๆ มากกว่า